ouders

Matthew heeft een obsessieve-compulsieve stoornis (OCD) ontwikkeld. Door de twee kinderen die bij een buurman logeren wordt hij 'de goudvisjongen' genoemd omdat hij altijd vanachter zijn raam naar de straat staat te kijken. Zijn smetvrees is van de zwaarste categorie.  Hij wast zijn handen tot bloedens toe, wel 36 keer

Jaap de Jongheeft een prijs gewonnen maar hij heeft geen idee waar hij dat mee heeft verdiend. Hij blinkt nergens in uit, niet met vechten, tekenen of hardlopen. Voor zijn moeder maakt het niet uit, die is dolblij, laat taart aanrukken en licht iedereen in. Maar de kleine Jaap voelt zich

Martijn Niemeijer debuteerde nog niet zo lang geleden met het eigenzinnige Wat niemand ziet , dat nieuwsgierig maakte naar volgend werk. Dat is er al snel, Otis is opnieuw een jeugdroman die zich afspeelt aan de rafelrand van de samenleving. De naamgever van het boek woont samen met zijn moeder in een

Het motto van Schildpadden tot in het oneindige heeft dezelfde mysteriositeit  die door het hele boek heensijpelt. 'De mens kan doen wat hij wil, maar hij kan niet willen wat hij wil', stelde Arthur Schopenhauer. Het is raden wat de filosoof hiermee bedoelt net als dat na het lezen van de nieuwe

Jacques Vriens woonde zelf ooit een tijdje in een zogenaamde leefgroep omdat zijn ouders een hotel beheerden en te weinig tijd hadden om voor hem en zijn broer te zorgen. Voor hem was het een soort vakantiehuis maar dat romantische idee geldt niet voor de meeste kinderen. Kinderen die nu in

De poppen. Ik dacht niet dat ik aan ze ging wennen. Ted van Lieshout schrijft er zelf over dat hij foto's wilde van poppen die niet snoezig zijn. Dat is zeker gelukt, ze zijn eng en aanvankelijk onprettig om naar te kijken. Dat komt vooral door de knikkerogen waarmee ze

Ome Lodewijk-Matthijs / woont in een mooi en grot paleis. / Maar hij is geen prins of koning; / hij heeft een bewakerswoning.  Marjet Huiberts, bekend van vooral de boeken die ze samen met Sieb Posthuma maakte over Aadje Piraatje, schreef de toegankelijke versjes voor dit prentenboek waarin verschillende manieren

Eerder dit jaar is De kids of appetite van David Arnold in Nederland uitgebracht. Niet kort daarna volgt de vertaling van het boek waarmee de de Amerikaanse schrijver debuteerde: Muggenland. De kids of appetite is een een overvolle en daardoor wat vermoeiende roman maar dat wordt gecompenseerd door een aanstekelijke energie en een ontroerende

Jeugdboeken met een hoofdpersoon met autisme (of een verwante stoornis) balanceren niet zelden op het randje want er zijn valkuilen bij zo'n personage. De combinatie van het onvermogen tot communiceren, de soms bovenmatige intelligentie en een eigenzinnige kijk op relaties en de wereld,kan karakters voortbrengen die gierend uit de bocht

Neem twee karakters met wie van alle aan de hand is en van wie het niet voor de hand ligt dat ze elkaar ontmoeten omdat ze uit verschillende milieus komen.  Laat het toch gebeuren, maak de omstandigheden bijzonder en laat een vonkje over spatten. Mocht er een handboek voor het