jeugdboek

Zelden is een cover zo raak. We zien twee getekende personen op de rug, het snoer van hun koptelefoons loopt via het & teken van de één naar de ander. Zij heeft een grote bos rode krullen, hij kort geknipt zwart haar. Ze zijn met elkaar verbonden, dat is duidelijk,

'Kennis is nooit gevaarlijk. Níét weten, dát is gevaarlijk. De Kerk...die vreselijke Kerk wil mensen dom houden. Achterlijk! Zelfs ten koste van de waarheid...omdat ze bang is haar macht kwijt te raken.' De arts Zacharias Kroonsz windt er geen doekjes om, hij is niet bang en gaat zijn eigen weg.

Robin Corbee viel op met haar columns die werden gebundeld in Het leven is fanspastisch. Een roman schrijven is van een andere orde maar de uitgeverij durfde het met haar aan en maakte er een mooie uitgave met een prachtige cover van. Robin Corbee doet een dappere poging met een

'Toen we elf waren, veranderde er van alles. Ik bedoel: Fiebie veranderde. Ze werd rustiger. Ze huilde minder en zeurde niet meer de hele tijd. Ze bleef natuurlijk wel een meisje, daar was niks tegen te beginnen.' Bas en zijn nichtje Fiebie raken steeds meer op elkaar gesteld en dat

Stripachtige ilustraties in kinderboeken zijn een trend en Kathleen Vereecken en Eva Mouton dachten: dat kunnen wij ook. Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders lijkt een reactie op de enorm populaire Het leven van een loser-reeks en als zodanig een geslaagde variant: slimmer, inhoudelijker en grappiger. Maar uiteindelijk

De foto op de voorkant is raak getroffen. Een jongetje dat een spiedende blik door het raam werpt. Het is een passage uit het boek waarin een jongetje in het vervallen huis naar binnen kijkt, maar het refereert ook direct aan Quentin Bell, de schrijver die opgroeide in Charleston. Het

Arthur legt het aan het einde van het boek op deze manier aan zijn vriendinnetje Lily uit. 'Kluivers zijn...menshonden. We zien eruit als een mens maar hebben de instincten van een hond. We zijn mens en een klein beetje hond.' Het is bijzonder dat Arthur dit opbiecht want het gaat

Waarom schelden mensen op de NSB, vraagt Maarten als hij tien is. Zijn vader is immers socialist en socialisten vinden dat alle mensen gelijk zijn. Ze komen op voor arbeiders en zetten zich af tegen de rijken, wat kan daar nou verkeerd aan zijn? Maarten groeit op in een NSB-gezin

Een dictatuur dus. Dat is de context van de langverwachte nieuwe roman van Floortje Zwigtman, die met haar vorige trilogie De groene bloem de beste boeken afleverde die de young-adult literatuur in ons land kent. Vonk is ook aangekondigd als een trilogie, waarvan het eerste deel Vlam ons moet verleiden

De beginzin is als een klap in het gezicht. 'Mama begint te stinken'. Niet zo gek, want ze komt al weken niet uit bed, sinds de vader van Arnold het huis heeft verlaten. Ze eet niet, ze drinkt nauwelijks en Arnold krijgt haar ook niet aan de praat. 'Mijn vader