Dieren en natuur

Sofie en de pinguïns verscheen in 2012 en was een alleraardigst 'mensen-en-dieren-boek' met veel grappige extra's en illustraties. Wel zo'n boek waarvan één deel wel genoeg leek te zijn maar ja, de serie-ziekte heerst en dus verschijnt ook van dit boek een volgend deel. En verhip, Sofie en het vliegende jongetje

Als kleine beer achter een bij aan het bos uit holt, is zijn vader in paniek. Papa beer volgt zijn spoor en belandt in de grote stad waar hij nog net de twee harige oortjes van zijn jonge spruit in het operagebouw ziet verdwijnen. Grote beer belandt op het podium en denkt dat het

De dunne grens tussen waan en werkelijkheid is de rode draad van Dertien rennende hertjes. Het thema is niet nieuw, in veel jeugdboeken komen denkbeeldige vriendjes en figuren voor die de karakters helpen om zich door het leven te slaan. Meestal gaat daar een traumatische gebeurtenis aan vooraf of zijn

Oh jee, een verkleedfeest en de leeuw heeft geen idee wat hij aan moet trekken. Zal hij als kip of als pad gaan? Dan weet hij het: hij gaat als olifant. Op de prent staat de leeuw met een slurf en oliantenpootjes, maar nog steeds duidelijk herkenbaar als leeuw. Op

Jaap Robben is één van de weinige kinderdichters die met regelmaat een bundel uitbrengt. Dat komt door de kwaliteit van zijn werk en het vertrouwen van zijn uitgever. Ik durf heel voorzichtig de stelling aan dat de kinderpoëzie in Nederland weer een klein beetje in de lift zit. Er verschijnen

Guido van Genechten heeft een fascinatie voor de achterzijde van ons lichaam, om het beschaafd uit te drukken. De titels van eerdere prentenboeken zeggen voldoende: De wiebelbillenboogie en Mag ik eens in je luier kijken. En ook Superbeesje is onderweg heeft het zelfde thema. Hij completteert het kwartet nu met

Het is gewaagd om een prentenboek in de nacht te laten spelen. Duistere en donkere tekeningen zijn voor veel kinderen een stapje te ver. Fleur van der Weel durft het aan en slaagt met vlag en wimpel voor deze proeve. Inderdaad zijn sommige prenten erg donker maar toch zijn ze niet

Wat een prachtige poëtische titel heeft het nieuwe prentenboek van kunstenaarsechtpaar Imme Dros en Harrie Geelen. Zoveel als de wereld hou ik van jou is een uitroep van Luzily tegen haar favoriete knuffel. 'Je blijft altijd bij me, he Muis? O Muis, ik hou zoveel van je Muis. Zoveel als

Hij is echt te aaien, dat zwarte poesje dat ook op het omslag staat. Het lieve katje komt op iedere pagina terug als rode draad in een telverhaal waarin de avond en nacht als decor dienen. In rustige, grafische prenten laat Hayashi een slapende stad zien waarin fluorescerend oranje één maan, twee

Zo'n dag waarop je denkt: nu ben ik lang genoeg kind geweest en is het tijd om volwassen te zijn. Kleine Leeuw wordt wakker en voelt zich inenen een hele meneer. Waarom zou hij altijd maar naar zijn moeder luisteren? Zijn nieuwe lijfspreuk wordt 'Ik doe het lekker toch!' Hij