15+

De veteraan van Johan Faber is genomineerd voor de Dioraphte Literatour Prijs 2015. De link met jongerenliteratuur is er niet echt, of het moet zijn dat het een redelijk toegankelijke roman over een actueel onderwerp is. Faber schreef eerder de roman Wende en non-fictieboeken over o.a. Marco van Basten en

De lieve vrede is genomineerd voor de Diorapthe Literatour Prijs 2015. Het is het debuut van Geertje Kindermans, een psychologe die de Schrijversvakschool afrondde en actief is als blogster. Het is één van de twee genomineerde boeken, samen met De Veteraan, dat niet als jeugdliteratuur is uitgegeven. De eerste zin

Vaak streep ik bijzondere zinnen en passages aan in romans, om ze later makkelijk terug te kunnen vinden. In Ik geef je de zon van Jandy Nelson ben ik daarmee gestopt want er zou nauwelijks een alinea zijn zonder strepen of uitroeptekens. Met iedere zin is wel iets. Vaak raak,

We kenden hem al uit twee eerdere romans van Edward van de Vendel, de Noorse Oliver die zo goed kan keepen. In De dagen van de bluegrassliefde uit 1999 wordt de Nederlandse Tycho tijdens een kamp in Amerika stapelverliefd op hem en volgt er een zwoele zomer met een dramatisch

De vader van Cameron is een psychopaat  die er steeds opnieuw in slaagt  zijn zoon en ex-vrouw op het spoor te komen waardoor ze voortdurend op de vlucht zijn en nergens lang wonen. De honden van de Canadese schrijver Allan Stratton begint met weer zo'n verhuizing. Cameron en zijn moeder nemen

Adam komt zijn eigen huis niet meer binnen. Niet omdat hij geen sleutel heeft maar vanwege het ritueel dat hij van zichzelf uit moet voeren voordat hij over de drempel mag. Drieëndertig stappen achteruit, daarna eenentwintig vooruit, negentwinitig achteruit, enzo verder. De vernederende exercitie loopt steeds verder uit de hand

'U mag me Zoe noemen. U was zo dapper om uw fout op te biechten, maar ik ben te laf om in een brief te onthullen wie ik in werkelijkheid ben'. Zoe schrijft brieven aan meneer Harris, die in de dodencel zit voor de moord op zijn vrouw. 'Op de

Zelden is een cover zo raak. We zien twee getekende personen op de rug, het snoer van hun koptelefoons loopt via het & teken van de één naar de ander. Zij heeft een grote bos rode krullen, hij kort geknipt zwart haar. Ze zijn met elkaar verbonden, dat is duidelijk,

'Kennis is nooit gevaarlijk. Níét weten, dát is gevaarlijk. De Kerk...die vreselijke Kerk wil mensen dom houden. Achterlijk! Zelfs ten koste van de waarheid...omdat ze bang is haar macht kwijt te raken.' De arts Zacharias Kroonsz windt er geen doekjes om, hij is niet bang en gaat zijn eigen weg.

'Toen we elf waren, veranderde er van alles. Ik bedoel: Fiebie veranderde. Ze werd rustiger. Ze huilde minder en zeurde niet meer de hele tijd. Ze bleef natuurlijk wel een meisje, daar was niks tegen te beginnen.' Bas en zijn nichtje Fiebie raken steeds meer op elkaar gesteld en dat