Een ongelofelijk grote, ongelofelijk gevaarlijke leguaan van Pim Lammers & Natascha Stenvert, Querido, 4+
Als de juf vraagt of de leerlingen een familiefoto mee naar school willen nemen, doet een jongen alsof zo’n foto bij hem niet bestaat. Later in het prentenboek blijkt dat hij wel met zijn ouders en zusje op de foto staat, maar dat hij zijn eigen gezin ‘supersaai’ vindt. De jongen maakt voor de juf een tekening met krijtjes in alle kleuren van de regenboog, waarop hij fabuleert over zijn twee moeders, drie vaders, twaalf broers en zussen en tientallen huisdieren. De gefantaseerde ouders zijn piraat en president, supervrouw en eigenaar van een snoepwinkel. Zijn eigen ouders zijn zorgmanagementadviseur en bouwkundig inspecteur (‘geen idee wat ze precies doen, maar klinkt als saai gezeur’) en ze hebben geen huisdieren omdat zijn vader ervan moet niezen.
Pim Lammers (geboren in Groningen en opgegroeid in Oosterwolde) laat in zijn nieuwe prentenboek ‘Een ongelofelijk grote, ongelofelijk gevaarlijke leguaan’ op een originele en onnadrukkelijke manier zien hoe gezinssamenstellingen zijn veranderd. Hij keert het om door zijn hoofdpersoon, die uit een traditioneel modelgezin komt, jaloers te laten zijn op zijn klasgenoten. Die hebben vaak meerdere vaders en moeders, of juist maar eentje, bonusouders en veel broers en zussen. Spannend, veel en kleurrijk, maar natuurlijk ook het gras dat bij de buren groener is. Als hij nog eens nadenkt over zijn eigen situatie, blijken zijn ouders toch lief en leuk en valt zijn saaie zus ook best mee. Hij bekent schoorvoetend het fijn te vinden dat hij op de familiefoto tussen hen in mag staan.
De illustraties van Natascha Stenvert uit Zeijen (die eerder de boeken van Lammers over ridder Roa illustreerde) zijn gemaakt in de sfeer van een familiealbum. Vrolijke kiekjes van al die ouders en gezinnen, waardoor de lezers een divers beeld krijgen. Alleen de ‘saaie’ familiefoto van de jongen is in zwart wit.
Oh ja, die leguaan uit de titel, die is natuurlijk ook ontsproten aan de fantasie van de jongen’, want flamingo’s en een zebramanege waren niet genoeg. Het dier komt aan het eind van het boek terug als de jongen verklapt die grote, gevaarlijke leguaan voor zijn volgende verjaardag te gaan vragen. Stenvert tekent daarbij de rest van het gezin in een angstige pose, waarbij vader de kom met de goudvissen bijna uit zijn handen laat vallen.
Deze bespreking stond op 7 september 2024 in de cultuurbijlage van de Leeuwarder Courant en het Dagblad van het Noorden
