Ze zei het echt: 'Ik heb de afgelopen weken alle boeken van John Green opnieuw gelezen omdat ik wilde weten of ik Een weeffout in onze sterren echt zijn beste vind'. 'En?'. 'Ja, Paper Towns komt dicht in de buurt maar Weeffout vind ik tot nu het mooist'. Ik schat haar op 15 jaar, het meisje dat naast me zat bij een voorpremière van The Fault in Our Stars. Dat dus bijna achteloos vertelde dat ze even zes romans had herlezen. Het zou me niet verbazen als ze hele hoofdstukken uit Weeffout bijna letterlijk zou kunnen citeren. De boeken van John Green zijn uitgegroeid tot semi-bijbels voor veel pubers van deze generatie. Het Amerikaanse tijdschrift Time omschreef Green treffend als 'tienerfluisteraar'. Natuurlijk bindt hij zijn publiek aan zich met handig gebruik van sociale media en een populaire videoblog maar zijn boeken blijven de basis. Dat zal ook na het, nu al, onnoemelijke succes van de filmversie van Weefout niet veranderen. De meeste jongeren hebben waarschijnlijk het boek al gelezen, of zullen dat na het zien van de film gaan doen.
Want de film is erg goed, maar het boek is natuurlijk beter. Na het zien van de film, begon ik terug te lezen in het boek om enkele dialogen en passages te checken. Ik bleef meteen weer hangen, de tekst is verslavend. Ik gaf het boek, in een lyrische recensie (klik hier), slechts een 9 omdat ik het niet aandurfde om hoger te geven. Laf natuurlijk, het boek had minstens een 9,5 of misschien wel een 10 verdiend. Ik noemde het fenomenaal goed maar het is domweg een briljant boek.
De hamvraag: is het gelukt om hier een goede film van te maken? Het antwoord is ja. Wat de film meteen al geslaagd maakt is de cast. Het gevaar is dat de verbeelding die bij het lezen van het boek is opgebouwd, tekort wordt gedaan en dat het Hazel en Augustus helemaal niet zijn. Het voelt vanaf de eerste shots goed: dit zijn Augustus en Hazel. Ik had me hoogstens de schrijver Peter van Houten wat corpulenter en nog morsiger voorgesteld. Maar deze uitvoering is wel dezelfde klootzak als in het boek, Willem Dafoe zet hem geweldig neer. Voor de rol van zijn assistente Lidewij is de Nederlandse actrice Lotte Verbeek gevraagd.
De film doet in vrijwel opzichten recht aan het boek? Absoluut, het verhaal blijft in tact, hoogstens de scene in het (nagebouwde) Anne Frank Huis voelt wat ongemakkelijk aan. De de intimiteit, de ironie en de liefdevolle botheid blijven fier overeind. Veel van de dialogen uit het boek zijn letterlijk overgenomen wat ook een bezwaar genoemd kan worden. Want deze letterlijke verfilming voegt weinig toe. Toch is de film meer dan de moeite waard, domweg omdat het boek dat ook is. Trending bij deze film is om met de vermelding #TFIOS te vertellen op welke momenten je precies moest huilen en hoe lang. Wat de indruk kan wekken, dat het een sentimentele tearjerker is terwijl niets minder het geval is. De film is Amrikaanser en zeker zoeter dan het boek maar het vliegt niet uit de bocht. Het gaat om een authentiek en invoelend verhaal met echte emoties waar iedere puber zich een voorstelling van kan maken. Dat is wat John Green zo uniek maakt.
